ZAKOCHANA ZŁOŚNICA

Pustka w domu

Niedługo po śmierci Kitexa, zaczęłam czuć przeogromną pustkę w domu. Na początku zarzekałam się, że „żadnego kota”, muszę psychicznie odpocząć, przeżyć żałobę, przetrawić stratę. Po kilku tygodniach coś się jednak zmieniło. Brakowało mi tuptania kocich łapek, futra w herbacie, mruczenia do ucha. Zaczęłam w internecie szukać kota, który potrzebuje nowego domu. Wpadło mi w oko jedno ogłoszenie o białej kotce, która niestety, nie mogła się przeprowadzić do nowego mieszkania swoich właścicieli… pojechałam z koleżanka wiele kilometrów aby ją spotkać.

perska księżniczka    SKARPECIUCHA

Poznałam ją kiedy miała 11-13 lat. Była kotką mojego partnera. Śliczny Pers szylkretowy, nienawidzący czesania i wszelkiej pielęgnacji. W wyniku nieodpowiedniego podejścia doktora weterynarii do kota podczas zabiegu strzyżenia, mocno się zestresowała, co uruchomiło Herpeswirus. Po około tygodniu walki niestety nas opuściła.

ZRODZONY Z PRÓŻNOŚCI

Urodzony we wrześniu 2011 samiec, mieszaniec.

Otrzymałam go, jako formę prezentu urodzinowego choć świadomie sama o niego poprosiłam. Trafił do mnie ze świerzbem usznym, który miał cały miot. Po kilku tygodniach leczenia Leona uszy wróciły do zdrowia. Został wykastrowany w wieku około 7-8 miesięcy. Co jakiś czas nawracała mu Malassezia w uchu. Dopiero w wieku 6 lat Leon spotkał na swojej drodze lekarza weterynarii, który pobrał z ucha wymaz na posiew. Jak się okazało, kotu doskwierał gronkowiec. Dodatkowo ma nawracające stany zapalne pęcherza.

Leon jest kotem mocno lękliwym, zdystansowanym, unikającym ludzi. Zakochany po uszy w mojej mamie pozostał z nią, gdy ja się wyprowadziłam. Stale sprawuje nad nim opiekę, doglądam stanu zdrowia i spełniania jego potrzeb.

Obecnie Leon przebywa u mojego taty, gdzie ma się całkiem dobrze.

Nazywam się Małgorzata Kasiak.  Od lat kocham zwierzęta co zaowocowało ukończeniem technikum weterynaryjnego i podjęciem studiów z Behawiorystyki Zwierząt Towarzyszących ze specjalizacją koty na Wyższej Szkole Europejskiej w Krakowie. Uczestniczyłam w licznych seminariach i kongresach o tematyce głównie kociej, szkoleniach z zakresu dietetyki zwierząt, treningu i pierwszej pomocy.

Od stuleci w naszej kulturze istnieje przesąd, że jeżeli czarny kot przebiegnie komuś drogę, ta osoba będzie miała pecha.
Już w XVII wieku uważano, że jeżeli czarny kot kroczy w czyjąś stronę, odbierano to jako dobry znak. jeśli zaś czarny kot przeciął nam naszą drogę odbierano to jako zły omen. Zrzucano winę na kota za wszystkie niepowodzenia z tego dnia, jakoby on jako wysłannik diabła działał na zgubę człowieka.